t:
ahmet hamdi tanpınar'ın zaman ve mekan kavramlarını aştığının göstergesi olan şiiridir.
açık ara şairin en iyi şiiri..
bir şiir düşünün, şairi sanki 40 yıllık fizikçi..
aynı şiire bir daha odaklanın ve aynı şairin yaptığı psikanaliz esintileriyle karşılaşın.
ardından bu işlemi tekrar yapın, bu sefer de şairin psikolojik hatta tasavvufi aktarımlarına şahit olun. en sonunda da tüm bu unsurların mükemmel bir edebi ahenk içinde olduğu gerçeğiyle yüzleşin..
(şiir bittiğinde kendinizi edebinizle susmuş ve bir şeyleri düşünüyor olarak bulacaksınız..)
ayrıca; ilk iki dizesi şairin mezar taşına işlenmiş şiirdir.
not: aroması birbirine yakın diye midir bilmem ama, nedense bu şiiri her okuduğumda
ahmet haşim'in
merdiven ve acem bilgenin
bahçemizin halinden baharımı kıyasla şiirlerini anımsarım.
---
spoiler ---
ne içindeyim zamanın,
ne de büsbütün dışında;
yekpare, geniş bir anın
parçalanmaz akışında.
bir garip rüya rengiyle
uyuşmuş gibi her şekil,
rüzgarda uçan tüy bile
benim kadar hafif değil.
başım sükutu öğüten
uçsuz bucaksız değirmen;
içim muradına ermiş
abasız, postsuz bir derviş.
kökü bende bir sarmaşık
olmuş dünya sezmekteyim,
mavi, masmavi bir ışık
ortasında yüzmekteyim.
---
spoiler ---